Φαίνεται ότι οι πρακτικές διαπόμπευσης και προσωπικών επιθέσεων που καθιερώθηκαν στη χώρα και στο δημόσιο διάλογο την εποχή των μνημονίων έχουν αποκτήσει γερές βάσεις… Ζηλεύοντας τις πρακτικές «αγανακτισμένων», διάφοροι οικολογούντες, που δεν φαίνεται να έχουν το θάρρος και την αξιοπρέπεια να μιλήσουν επωνύμως, κρυβόμενοι πίσω από την ονομασία συλλογικοτήτων, χωρίς νομική μορφή (; – και άρα ευθύνη…), επιτίθενται ονομαστικά σε δημοσίους υπαλλήλους που κάνουν τη δουλειά τους, επειδή διαφωνούν μαζί τους…
Για το επονομαζόμενο «δίκτυο φορέων και πολιτών για την προστασία των Αγράφων» ο λόγος, που για μια περίοδο διεκδίκησε δάφνες σοβαρότητας την οποία φαίνεται ότι έχασε οριστικά… Και αυτό διότι, όπως τεκμαίρεται, επιλέγουν να επιτεθούν προσωπικά σε στελέχη του Υπουργείου, και μάλιστα διοικητικά (όχι πολιτικά), επειδή τόσο το Συμβούλιο της Επικρατείας όσο και το Υπουργείο Περιβάλλοντος διαφωνούν με τις απόψεις τους. Και να φανταστείτε ότι η διαφωνία είναι ουσιαστικά επί δοικητικών θεμάτων και όχι επί οικολογικών, δηλαδή για το πως και αν βγαίνει μια απόφαση ή όχι… Και ειδικοί επί της διοικητικής διακασίας!
Κάποια επιχειρήματά τους, με τον τρόπο που εκφράζονται, αποκτούν τόση σημασία όσο να τους κατηγορήσει κάποιος ότι πουλάνε «προστασία», επειδή έχουν τον όρο στον τίτλο της συλλογικότητας. Ξέρετε, του επιπέδου «ο αστυνομικός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι» και άλλα τέτοια όμορφα που έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές σε ξενύχτια και διαφόρων ειδών κατανύξεις…
Μάλιστα το ακόμη πιο οξύμωρο είναι ότι προσπαθούν να κρεμάσουν στα μανταλάκια έναν υψηλόβαθμο υπάλληλο ονοματίζοντάς τον περίπου ως καταστροφέα του περιβάλλοντος, αλλά ξεχνούν να ονοματίσουν τον άλλο υπάλληλο που φαίνεται να συμφωνεί μαζί τους… Έχει και η προπαγάνδα τα όριά της, σύντροφοι, δεν είναι όσοι σας διαβάζουν ανόητοι…
Δεν θα τους κάνουμε το χατήρι να χρησιμοποιηθεί το «ανυπότακτο γαλατικό χωριό της ενημέρωσης» του economix για τις αστήριχτες κατηγορίες τους και τον φαιδρό τρόπο που παρουσιάζουν τα επιχειρήματά τους…
Ίσως η πικρία από την απόφαση του ΣτΕ που δικαίωσε τις εταιρείες που θέλουν να φτιάξουν αιολικά πάρκα στα Άγραφα (όπως και τις άλλες, στην Κάρυστο, που για χρόνια αποτέλεσε πεδίο δραστηριοποίησης αντίστοιχων κινήσεων…) να θολώνει τη σκέψη, αλλά δεν είναι αυτές πρακτικές δημοσίου διαλόγου.
Αν μια συλλογικότητα θέλει, όπως και ο κάθε πολίτης, μπορεί να αντιπαρατεθεί πολιτικά με το αρμόδιο Υπουργείο ακόμη και με την υπηρεσιακή δομή, αν το κρίνει – για τις θέσεις, για τις απόψεις, για τις πρακτικές. Αυτή είναι η πεμπτουσία μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας με κράτος δικαίου – που ίσως κάποιοι δεν νιώθουν ιδιαίτερα άνετα με αυτήν…
Όχι όμως η αντιπαράθεση να γίνεται με τα πρόσωπα που στελεχώνουν την κρατική δομή. Διότι το νόημα του κράτους, ο λόγος που υπάρχει – κάτι που ίσως δεν αντιλαμβάνονται – είναι η θεσμική λειτουργία, πέρα και πάνω από πρόσωπα…
Οι (προσωπικές) επιθέσεις αυτές σε όλον τον κόσμο ονομάζονται «argumentum ad hominem», (αν θέλετε δείτε και εδώ), οι οποίες είναι η επιτομή και πιο εύκολη πρακτική του λαϊκισμού: όταν δεν θέλεις να μιλήσεις για το ίδιο το θέμα, γυρίζεις την κουβέντα σε αυτόν που μιλάει, που πράττει κλπ… Και τέτοιες πρακτικές δεν περιποιούν καμία τιμή (ευγενικά το θέτουμε, στα χωριά των Αγράφων χρησιμοποιούν πιο σκληρές εκφράσεις..), όσο ευγενής και αν είναι ο στόχος, ιδίως όταν ο, η ή οι καταγγέλοντες δεν βάζουν το ονοματάκι τους κάτω από τα κείμενα που κυκλοφορούν αλλά το όνομα μιας συλλογικότητας όπου κανείς δεν μπορεί να καταλογίσει προσωπική ευθύνη. Έτσι δεν είναι;
Θα επανέλθουμε όμως στο θέμα των Αγράφων και της αιολικής ενέργειας, διότι πολλά παλαβά και αστήρικτα ακούμε και κυκλοφορούν… Και η χώρα βρίσκεται στο σημείο κρίσιμων αποφάσεων για μια στρατηγική επιλογή που θα επηρεάσει το μέλλον όλων μας: θα αφήσει στο παρελθόν τον λιγνίτη για να περάσει σε πιο καθαρές μορφές ενέργειας ή θα συνεχίσει στο δρόμο της ρύπανσης; Θα αναπτύξουμε ανανεώσιμες πηγές ικανές να τροφοδοτούν όλη τη χώρα – με αυτάρκεια – ή θα παραμείνουμε εξαρτημένοι από τα ορυκτά καύσιμα;
Πάντως, όσοι γνωρίζουν, παραδέχονται ότι το πράσινο κίνημα σε όλη τη Δυτική Ευρώπη ρίζωσε και αναπτύχθηκε επειδή τα στελέχη του είχαν συνέπεια, δεν κρύφθηκαν ποτέ, πλήρωσαν – και προσωπικό – κόστος επί δεκαετίες για τις απόψεις τους και τελικά σε πολλές χώρες, με τις απαραίτητες προσαρμογές που φέρνει η εμπειρία, κατάφεραν να πείσουν και να είναι μεγάλα κόμματα… Πολύ θα θέλαμε να δούμε καθιερωμένα πράσινα και οικολογικά κινήματα (όχι περιθωριακές ομάδες) στη Γερμανία, στις χώρες της Βαλτικής, στην Κεντρική Ευρώπη, στη Γαλλία, σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες, πόσο συχνά και πότε καταγγέλουν τα έργα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και πόσες φορές στοχοποιούν προσωπικά τους δημοσίους υπαλλήλους. Εδώ όμως, αρκετοί απέχουν πολύ όχι μόνο από τα είναι κόμματα αλλά και να είναι απλά σοβαροί στο δημόσιο διάλογο…
Ντροπή! Κρίμα…
